Όμως η αγάπη παρήγαγε αποτελέσματα που φαίνονται να αντιφάσκουν στη φύση της.
Μπορώ να φανταστώ ότι αυξάνω τη δική μου ευδαιμονία με μια θυσία που προσφέρω σε μια ξένη ευδαιμονία - αλλά και τότε ακόμη όταν αυτή η θυσία είναι η ζωή μου; Και η ιστορία γνωρίζει παραδείγματα τέτοιων θυσιών - και νιώθω ότι δεν θα μου στοίχιζε τίποτε να πεθάνω για τη σωτηρία του Ραφαήλ. Πώς είναι δυνατόν να θεωρούμε τον θάνατο ως μέσον της αύξησης του αθροίσματος των τέρψεών μας; Πώς μπορεί ο τερματισμός της ύπαρξής μου να συμβιβάζεται με εμπλουτισμό της οντότητάς μου;
Η προϋπόθεση της αθανασίας αίρει αυτή την αντίφαση - όμως διαστρέφει εσαεί την υψηλή χάριτα αυτής της έκφανσης. Ο υπολογισμός μιας ανταμοιβής στο μέλλον αποκλείει την αγάπη. Πρέπει να υπάρχει μια αρετή που να επαρκεί και χωρίς την πίστη στην αθανασία, που επενεργεί την ίδια θυσία και με τον κίνδυνο της εξόντωσης.
Είναι ήδη εξευγενισμός μιας ανθρώπινης ψυχής το να θυσιάσει το παρόν πλεονέκτημα χάριν ενός αιώνιου -είναι η ευγενέστερη βαθμίδα τού εγωισμού-, όμως εγωισμός και αγάπη χωρίζουν την ανθρωπότητα σε δύο άκρως ανόμοια γένη, τα όρια των οποίων δεν συμβάλλουν ποτέ. Ο εγωισμός ιδρύει το κέντρο του μέσα σ\' αυτόν τον ίδιο· η αγάπη το διαβιβάζει έξω από αυτήν στον άξονα του αιώνιου όλου. Η αγάπη στοχεύει στην ένωση, ο εγωισμός είναι μοναξιά.